De droom is over. Ruim een week heb ik mijn voetballende zonen uit proberen te leggen hoe het voelt als je de WK-finale tegen Duitsland verliest. Ze keken me meewarig aan. En begonnen zelfs te lachen toen ik vertelde dat ik op 7 juli 1974 huilend naar bed was gegaan!
Ze hoeven het niet mee te maken! Maar beter ook. Als u niks om voetbal geeft kunt u beter hier stoppen met lezen. U bent van mij een ander soort column gewend, maar het toernooi is voorbij en de koffers zijn bijna gepakt, dus ik geef maar even een reconstructie van de opmerkingen tijdens de penaltyserie tegen Argentinië van mijn zonen.
Daan: “Vlaar? Wie verzint dat?”
Steef: ” Logisch, die was de beste!”
Daan: “Welke verdediger neemt er nou een penalty?”
Steef: “Dit wordt 1-0!”
Daan: “Mis, Ik zei het toch!”
Steef:” Toch was Vlaar de beste!”
Bij het tanden poetsen vroeg Daan nog aan mij:
“Is Steef eigenlijk vernoemd naar Di Stefano”?
André
