Orlando heet ie. Hij meldt zich op kantoor omdat hij van zijn werkgever ontslag op staande voet heeft gekregen. Misschien heb ik hem wel eens eerder gezien want hij werkt al 11 jaar als schoonmaker op station Utrecht Centraal. Een fragiele Surinaamse man van bijna 61 jaar. Als we op mijn kamer zitten op de eerste verdieping duurt het een paar minuten voor hij weer op adem is.
Op het station was hij iemand tegen gekomen die hij verder ook niet kende. Orlando had besloten die man te helpen en nam hem bij zich in huis. Dat had hij beter niet kunnen doen. Die wildvreemde man ontpopte zich al snel als een psychopaat. Hij smeet de spullen van Orlando het huis uit, maakte een enorme troep en dreef Orlando tot wanhoop. Orlando werd bang, ging niet meer naar zijn werk en werd een gevangene in zijn eigen huis.
Zijn werkgever stuurde hem twee aangetekende brieven. Hij moest zich snel melden op het werk of contact opnemen en anders kreeg hij ontslag op staande voet. Orlando reageerde nergens meer op. Hij was het contact met de buitenwereld volledig kwijt. Ontslag werd zijn deel en daarna duurde het nog 3 weken voordat hij zich bij mij meldde. Ik beloof hem mijn best te gaan doen, maar zeg er ook bij dat het niet gemakkelijk zal worden.
Zijn niet alledaagse verhaal wordt bevestigd door zijn maatschappelijk werker en zijn schuldhulpverleenster. Ik ga in overleg met zijn werkgever en gooi al mijn overtuigingskracht in de strijd. Uiteindelijk gaat het ontslag op staande voet van tafel en treffen we een regeling. Ik probeer Orlando te bereiken met het goede nieuws. Maar zijn telefoon staat uit, hij heeft geen e-mail en een brief sturen is zinloos. Ik fiets naar zijn huis en tref een dichte deur.
Via zijn maatschappelijk werker lukt het na een paar dagen. “Ik heb morgen om 11 uur een afspraak met Orlando en dan fiets ik met hem mee naar jouw kantoor”. De volgende dag zit Orlando tegenover me. Ik realiseer me dat zijn ontslagzaak is opgelost maar dat hij daarmee nog lang niet van al zijn zorgen af is.
“Orlando, hoe is het met u?”
“Relaxed, chef!”
