In de afgelopen dertig jaar heb ik heel wat stakingen meegemaakt. Daar zijn tientallen anekdotes over te vertellen. Een mooi staaltje van solidariteit vind ik nog steeds de staking voor Pieter. Na een week staking in de snackindustrie werd er een cao-akkoord bereikt. Einde staking zou je denken. Maar nee. In één fabriek werd door gestaakt. Vanwege Pieter.
De werkgever wilde Pieter niet meer in zijn fabriek zien. Pieter was daar werkzaam als uitzendkracht en had als enige van de uitzendkrachten mee gestaakt. Zijn uitzendovereenkomst werd door de werkgever opgezegd. Dat pikten de werknemers niet. Ze zagen Pieter als een solidaire collega en staakten gewoon door. Nu met de eis: Pieter moet in vaste dienst komen! Na een dag staken ging de werkgever overstag. Pieter kreeg een vast contract.
Solidariteit lijkt tegenwoordig wel een besmet, of misschien beter: onbekend, begrip te zijn geworden. Toch bestaat het nog, zo bewees laatst mijn zoon Steef. In zijn klas werden Ismail en Oussama door de docent naar het afdelingshoofd gestuurd omdat ze hun huiswerk niet hadden gemaakt. Steef en Nico in de bank daarachter hadden dat huiswerk ook niet gemaakt. Maar die hoefden zich niet te melden. Dat pikte mijn zoon niet!
Hij liep de klas uit en sleurde Nico mee op weg naar het afdelingshoofd. Die zei dat ze terug naar de klas moesten omdat ze er niet uit gestuurd waren. “Alleen als Is en Ous ook terug gaan”, was zijn antwoord. De conrector werd er bij gehaald, maar die kreeg hetzelfde antwoord. Met als toevoeging: “Dit deugt gewoon niet”.
Van zo’n puber lig je als vader wel eens wakker, maar man, man, wat was ik even trots!
