Vanochtend las ik een uitspraak van de kantonrechter in Tilburg waarin hij de arbeidsovereenkomst met een docent ontbond. Deze docent toonde iets te amicaal gedrag in de omgang met leerlingen en met één leerlinge had hij veelvuldig contact via sociale media waarbij hij zich laatdunkend over een collega-docente had uitgelaten. Laatdunkend is dan weer zo’n typische uitdrukking van een beschaafde kantonrechter: de docent noemde zijn collega een irritante ouwe tang en een pokkewijf.
U voelt hem al aankomen: dit gaat niet goed aflopen. En dan moet het ergste nog komen. Om die leerlinge met wie hij veel contact had te helpen over te gaan van havo 1 naar havo 2 had deze leraar haar een beetje geholpen door alvast de antwoorden op de toetsvragen aan haar door te geven. In het verslag van het gesprek met de rector staat dat hij geen spijt heeft. “Hij erkent antwoorden aan de leerlinge te hebben doorgespeeld en stelt hier geen spijt van te hebben. Hij heeft als mens het juiste gedaan door haar te helpen bij de overgang naar het tweede leerjaar havo”.
Toen ik dit verhaal onder het eten aan mijn kinderen vertelde, waren ze het al snel met elkaar eens. Hadden zij maar zo’n leraar. Wat een toffe peer zeg!
De kantonrechter ziet het een tikje anders. Hij stelt voorop dat voor docenten geldt dat zij volkomen integer, betrouwbaar en geloofwaardig moeten zijn. Daar past dit gedrag niet bij en hij ontbindt de arbeidsovereenkomst. Kreeg deze docent nog een transitievergoeding mee?
Enigszins verrassend is het antwoord ja. De kantonrechter vindt het handelen van de docent wel ernstig verwijtbaar, maar acht het niet toekennen van een vergoeding toch een te zware straf voor zijn éénmalige, grote misstap. Zo helpt de docent de leerlinge en matst de kantonrechter de docent.
