Vrijdagavond zat ik met mijn kinderen onder het eten het nieuws van de week door te nemen. De een teerde nog op zijn vijf doelpunten in één wedstrijd van de week daarvoor, de ander vond de rol die hij in de musical van groep 8 had gekregen het nieuws van de week. Mijn nieuws was de sluiting van Philip Morris. Meer dan 100 miljoen winst per jaar maken (wereldwijd hebben we het over miljarden!) en dan 1230 werknemers op straat zetten. Leg dat op een vrijdagavond maar eens uit aan je kinderen!
Ik vertelde over de strijd om de sigarettenfabriek van British American Tobacco (BAT) in Amsterdam open te houden. 1992, ik werkte nog bij de Voedingsbond FNV. We vlogen naar Londen om op het hoofdkantoor van BAT te pleiten voor het open houden van de fabriek, er werd gestaakt en ik mikte een slaapzak in mijn blauwe Opel Kadett toen de fabriek werd bezet. De strijd werd verloren. In mijn kast ligt nog een T-shirt met daarop een treffende tekening van Opland (destijds tekenaar van de Volkskrant) van een grootkapitalist die fabrieksarbeiders als sigarettenpeukjes in een asbak uitdooft.
Een paar jaar terug was ik als advocaat betrokken bij de sluiting van de fabriek van BAT in Zevenaar. Ook die strijd werd verloren. Wat vast een rol speelde, is dat de sigarettenindustrie niet zo populair is. Als Nedcar in Born dreigt te sluiten staat een minister vooraan, gaat het om BAT of Philip Morris dan duikt een minister diep onder zijn bureau. “Joosten, we maken een mooi product, het is alleen jammer dat sommige mensen er slecht tegen kunnen”. Het was een opmerking van een OR-lid waar ik om kon lachen, maar je haalt er geen krantenkop mee.
Ik weet niet hoe het u vergaat, maar mijn kinderen fronsten hun wenkbrauwen bij termen als ‘strijd’ en ‘grootkapitalist’ en ‘fabrieksarbeiders’. Intussen hoorden we op de radio een werknemer die na het horen van het nieuws maar naar huis ging om uit te huilen, een minister die zei dat hij er niets aan ging doen en een burgemeester die zich ging richten op het begeleiden naar ander werk. “Ze geven de strijd nu al op!”, riep ik nog, maar mijn jongens waren al afgehaakt en moesten lachen om de afbeelding van een Opel Kadett.
“Logisch! Met zo’n auto kan je de strijd nooit winnen, pap.”
