Dat we allemaal ouder worden en dat daardoor de kosten van de zorg hoger worden snap ik. Dat er dan bezuinigd moet worden kan ik ook nog wel begrijpen. Maar de kaalslag in de thuiszorg vind ik toch echt een stap te ver gaan. Het zal vast komen omdat ik er een paar procedures over gevoerd heb. Die procedures deed ik voor de Abvakabo FNV, maar eigenlijk natuurlijk gewoon voor de dames die zich in de thuiszorg ontfermen over onze vaders en moeders die zorg nodig hebben. In de kern komt het er op neer dat de huishoudelijke verzorging wordt teruggebracht tot schoonmaakwerk. Dat is namelijk goedkoper. Zorg is dus wegbezuinigd. Dat kan de familie wel doen of anders zijn er vast genoeg vrijwilligers die als mantelzorger willen en kunnen optreden. Leuk bedacht, maar ik zou niet weten hoe ik een paar uur per dag vrij moet maken om als mantelzorger op te treden. We laten mensen die echt hulp nodig hebben dus eigenlijk simpelweg barsten.
Vorige week kwam ik thuis na een kort geding in de thuiszorg. Ik was nog maar net binnen of de telefoon ging. Mijn zoon Daan huilend aan de lijn. Hard gevallen met voetbal. Ik sprong in de auto, pikte hem op en zag het meteen: sleutelbeen gebroken! Op naar de EHBO dus. In de wachtkamer zei ik tegen Daan: dat wordt twee weken mitella en dan nog 4 weken rustig aan doen!
En toen volgde het volgende circus:
De receptioniste die alle gegevens intikte.
De assistent verpleegkundige die hem allerlei vragen stelde en een paracetamol gaf en even snel een mitella om zijn arm deed.
De arts die even naar hem keek en dezelfde vragen nog maar eens stelde.
De röntgenmevrouw die een foto maakte. Nadat ze dezelfde vragen gesteld had.
De specialist die het nodig vond voor de vierde keer dezelfde vragen te stellen.
“Hebt u de foto eigenlijk wel gezien?”, vroeg ik nog. Die had ik namelijk al wel gezien en dan hoef je al die vragen niet meer te stellen. Los daarvan had ik als leek drie uur eerder al de diagnose gesteld!
Enfin, de specialist ging maar eens de foto bekijken en kwam terug met de verrassende conclusie dat het sleutelbeen was gebroken! Twee weken mitella en vier weken rustig aan doen! En toen kwam er nog een verpleegkundige die de voorlopige mitella verving door een definitieve.
Ik vermoed dat ik met dit geintje mijn zorgpremie voor dit jaar er wel weer uit heb! Dat we kunnen bezuinigen op de zorg is me nu wel helder! Laten we het dan wel op de goede dingen doen!
