HomeActueelPublicatiesHet kind in mij

Het kind in mij

De afgelopen jaren schreef ik columns voor het schoolschrift van de basisschool waar mijn kinderen opzaten. Nu ze allebei naar de middelbare school zijn is aan die reeks, onder de titel Het kind in mij, een eind gekomen. De redactie heeft de columns gebundeld. Ze zijn hier te vinden. Een voorproefje:

Het kind in mij (21)

In de zomer van 1972 gingen we met het gezin naar Parijs. En bij een bezoek aan Parijs hoort de onvermijdelijke gang naar het Louvre. Als kind van 12 zit je daar natuurlijk niet op te wachten. Ongetwijfeld zal ik mokkend als een beginnende puber achter mijn moeder zijn aangesjokt. Tot we bij de Venus van Milo kwamen en aansloten bij een rondleiding. Vermoedelijk heb ik gedacht dat ik voor een kapot beeld stond. Een vrouw zonder armen. Maar de gids vertelde in opgewonden Frans en met veel handgebaren over de schoonheid van Venus. Tenminste, dat denk ik, want ik verstond geen woord Frans. Het enthousiasme van de gids deed mij anders kijken en door zijn niet te volgen maar enthousiaste verhaal kwam het beeld zó tot leven dat ik het me 40 jaar later nog herinner!

Misschien herinneren Steef en Fedde zich nog een museumbezoek van twee jaar geleden. Op een druilerige woensdagmiddag wilden ze wel naar het Militaire Luchtvaartmuseum. Daar had ik weinig trek in en als compromis kwam uit de bus dat we eerst naar de tentoonstelling ‘schuldig landschap’ van Armando zouden gaan, daarna naar Soesterberg. Zo gezegd, zo gedaan. De sombere, abstracte schilderijen van Armando kwamen tot leven bij het verhaal erover. Armando verklaart het landschap schuldig. Het landschap heeft de ellende van oorlog zien gebeuren, maar trekt zich er niets van aan. Wat er ook gebeurt, het groeit gewoon door. Het bos is schuldig aan het wissen van de sporen van het geweld. Terwijl het alles heeft zien gebeuren: “Veel bosranden. Veel schuldig geboomte. Het stikt hier van de schuld, boom voor boom”. Of ze het helemaal begrepen weet ik niet, ze luisterden en keken in ieder geval ademloos.

Met mijn kinderen probeer ik een beetje te doen wat mijn moeder met mij deed. Af en toe een portie kunst en hopen dat het op vruchtbare bodem valt. Laatst dacht ik even dat mijn opvoeding nu al succes had . In de bioscoop hing een poster van de film ‘Midnight in Paris’. Ik vroeg aan Daan: “Weet jij van welke schilder die achtergrond is?” Zonder ook maar een seconde te aarzelen kwam het juiste antwoord: “Vincent van Gogh!” Na mijn compliment kwam de ontnuchtering: “Ja maar pap, Vincent van Gogh is de enige schilder die ik ken!”

Ze zijn hier te vinden.

Deel dit artikel

Hebt u een vraag?

Neem contact met ons op of laat uw gegevens achter, zodat we u kunnen bellen.

Laat ons u bellen