Aan onze (oud) advocaten vroeg ik een zaak te noemen die ze het meest is bijgebleven. Omdat het een mooie uitspraak was, een verpletterende nederlaag of omdat er een mooie persoonlijke herinnering aan vast zat. Als voorbeeld gaf ik de zaak die ik zelf won voor Aldi-chauffeur Willem van den Broek. Mooie uitspraak, daar niet van, maar de herinnering aan die zaak is toch een andere. De blijdschap van Willem toen de rechter hem in een bomvolle rechtszaal gelijk gaf. De omhelzing die hij mij gaf was te zien bij RTL Nieuws en de Volkskrant had de dag erna de prachtige kop: “Aldi-chauffeur zoent advocaat”. In deze nieuwsbrief zit verder wel genoeg reclame voor onszelf. Ik laat de meeste genomineerde uitspraken dus maar buiten beschouwing. Mijn oud-collega Martine Bosman liet mij weten: “ik herinner me vooral de mensen waarvan ik denk dat ik ze het meest geholpen heb. Bij een aantal was er zelfs überhaupt geen zaak en toch heb ik daar de beste herinneringen aan”. Geen zaak hebben en toch iemand helpen, dan ben je goed bezig!
Diezelfde Martine Bosman komt mooi terug in een zaak die ze had tegen Nico Ruiter. Nico heeft hier maar een paar jaar gewerkt en is daarna als advocaat in Amsterdam gaan werken. Nico mailt:
“Met slechts 2 jaar kollektief verleden past mij grote bescheidenheid. En mijn mooiste zaak, althans op de door jou bedoelde wijze, was niet voor maar tegen het kollektief. Heel precies weet ik het niet meer maar er staat mij bij dat het over tijdschrijven ging. Ik trad op voor FNV Ledenservice en de directie had het niet nodig gevonden om daarover overeenstemming met zijn ondernemingsraad te krijgen, lekker flink en doorduwen. De ondernemingsraad kwam bij Martine terecht. Dat werd procederen in Utrecht, de kantonrechter oudste in rang deed de zaak en het was wel duidelijk dat dit zijn eerste medezeggenschapszaak was. Ik had de zaak nog wel kunnen winnen als de voorzitter van de ondernemingsraad was gaan praten. Want eigen glazen ingooien, daar zijn ze goed in bij de vakbeweging. Maar Martine had er duidelijk de wind onder. En daar stonden we dus: ik met een kansloze zaak en een klant die het (altijd) beter wist en zij, jong, goed verhaal, slim, rossig, blozend, ik was het eigenlijk geheel met haar eens. En de kantonrechter ook, zo was vanaf de eerste minuut dat La Bosman binnenkwam wel duidelijk. Glansrijk verloren! Ik heb vanochtend nog gezocht of ik de beschikking ergens kon vinden, maar gelukkig is ze niet gepubliceerd!”
Vijf minuten later mailt Nico een foto waarop te zien is dat Martine hem op zijn wang kust. De conclusie lijkt me helder: de mooiste zaken zijn de zaken waarbij je klant of de advocaat van de tegenpartij je na afloop een zoen geeft!
