Op mijn keukentafel ligt al een paar weken het Jaarwerkprogramma 2013 van de Inspectie Jeugdzorg. Op het omslag staat een foto van een jochie van een jaar of 10. Met zijn grote ogen lijkt hij om een hoekje te kijken. Alsof er net achter de fotograaf iets gebeurt dat hij wil zien. Een mooie en onbezorgde blik.
Dat jochie is mijn jongste zoon, Daan. En die foto heeft de afgelopen dagen een andere lading gekregen. Inderdaad: door het drama van Ruben en Julian. Ongeveer van dezelfde leeftijd als Daan op het omslag van het Jaarwerkprogramma van de Inspectie Jeugdzorg. “De foto in deze folder betreft geen persoon in de jeugdzorg en is uitsluitend ter illustratie”. Dat leek mij eerst een wat overbodige mededeling, maar achteraf bezien is het toch wel prettig.
Als je de statistieken mag geloven dan is het weinig zinvol om je kinderen te waarschuwen voor een enge man om de hoek die ze een lolly aanbiedt. Waarschuw ze maar liever voor jezelf!
De komende tijd zal Jeugdzorg wel weer onder vuur komen te liggen, maar of dat terecht is vraag ik mij af. ”Shit happens”, zou ik willen relativeren! Hoe erg het ook is.
Daan raakte na twee weken Jeugdjournaal over Ruben en Julian pas echt betrokken toen hij op TV de vlag bij voetbalvereniging Jonathan halfstok zag hangen en hoorde dat Ruben ook bij de E’tjes speelde. “Heb ik dan tegen Ruben gevoetbald?” Even googlen en het antwoord was nee. Op de site van Jonathan stond onder het overlijdensbericht van de twee jongens een ander nieuwsbericht: “Klaverjassen Jonathan eindstand 2012-2013”.
Ik probeerde Daan uit te leggen dat de wereld doorgaat met klaverjassen ook al is er iets ellendigs gebeurd. Ik kon aan zijn ogen zien dat ik hem niet bereikte.
Toen hebben we maar even gezwegen.
